«Шуоъафкании ихтиёрии мағзи сар бо мавҷҳои хурд аз телефони мобилӣ – ин тадқиқоти аз ҳама бузурги биологӣ дар инсон аст».

Нейрохирурги шведӣ, профессор Лэйф Сэлфорд

Аввалин телефонҳои мобилӣ ханӯз 20 сол пеш дар давлати Шветсия пайдо шуда буданд. Ва ҳамоно тавонистанд бо кадамҳои бузурги худ тамоми чаҳонро забт намоянд. Сол аз сол шумораи дорандагони чунин телефонҳо бештар мешаванд. Акнун аксарияти мардум, аз ҷумла муаллифи сатрҳои мазкур ва манн бовар дорам ки хонандаи манн бе алоқаи мобилӣ ҳаёти худро ҳатто тасаввур карда наметавонад. Телефонҳои мобилӣ бо ҳаёти мо хеле зич пайвастааст. Одам дар куҷое ки вазифадор аст 24 соати як шабонарӯз дар алоқа бошад, то ки аз ягон ҳодисаи миҳими ҳаёти худ қафо намонад. Ва аз чӣ бошад, ки дар бораи таъсири телефон ба саломатии инсон кассе фикр намекунад.  Гарчанде тибқи ҳисоботи омории операторҳои алоқаи бесим (сотовый):

- тақрибан 70 (ҳафтод) дарсади истифодабарандагон бо телефон зиёда аз 30 дақиқа дар як рӯз гуфтугӯ мекунанд;

- 30 дарсали одамон дутоӣ телефонии ҳамроҳ (мобилӣ) доранд ва мунтазам аз онҳо истифода мебаранд;

- 40 дарсади шаҳрвандони мо шабҳо ҳангоми хоб телефонҳояшонро дар масофаи камтар аз 0,7 метр назди сарашон мегузоранд, бехабар аз он ки ҳатто ҳамин телефонии хомуш низ доимо бо истгоҳи базавӣ дар алоқа мебошад;

- фақат 20 дарсади истифодабарандагон медонанд, ки таъсири телефони мобилӣ ба инсон аз ҳад зиёд зараровар мебошад.

Соли хониши 2012-2013-ум ҳам оғоз меёбад. Дари тамоми мактабҳо, омӯзишгоҳҳову донишгоҳҳо ба рӯи хонандагону донишҷӯёнаш боз мешаванд. Боз  мисли соли хониши гузашта ҳар рӯзе ҳазорон фарзандони ин диёр дар  муассисаҳои таълимӣ ба таълиму тарбия фаро гирифта мешаванд…

Аммо мо сари ин мавзӯъ баҳс хоҳем кард, ки «Донишҷӯйи муваффақ кист?» Дар асри XXI зиндагӣ дорем. Асри ҷаҳонишавӣ ва технология, ки ба технологияи муосир -  интернет, компютер, китобҳои электронӣ, савтӣ, видеоӣ, мобилӣ ва сомона (сайт)-ҳои омӯзишӣ ва ба қадри имкон ба китобҳои лозима ва ғайраҳо дастрасӣ дорем ва дар ихтиёри мо донишгоҳҳою донишкадаҳои мухталифе қарор доранд…

Хониш калиди донишандӯзӣ буда, аз беҳтарин василаи пешрафти тамаддунҳо ба ҳисоб меравад. Бо хониш ҳамроҳӣ ва ҳамнишинӣ бо нависандаҳову андешамандон сурат мегирад ва аз зиндагию илми гузаштагон ва муосирини худ маълумот ба даст меоваред.

Худованд дар нахустин оятҳое, ки ба Расули худ (с) нозил намуд, ба хонданаш дастур доду фармуд: «Бихон ба номи парвардигорат, ки офарид» (сураи Алақ, ояти 1)

Мураббиён ба омӯзиши хониш барои кӯдакон дар нахустин рӯзҳои умр тавсия кардаанд.

Инак марҳилаҳои омӯзиши хониш  барои кӯдакон баён мегардад:

1. Марҳилаи ба даст гирифтани китоб

Ин марҳила дар соли аввали зиндагии тифл падид меояд. Таваҷҷӯҳ ба китоб пайдо намуда, китобро ба даҳон мегирад ва саҳифаҳои онро пора мекунад. Барои ин, ки ин таваҷҷӯҳи ӯ ба коғазу китоб пухта шавад, метавон варақҳое аз ҷумлаҳои қадимиро, ки манзараҳои ҷаззобе доранд, дар ихтиёри ӯ қарор диҳем, то бо онҳо унс гирад.

2. Марҳилаи ишора ба тасвиру манзараҳо

Ин марҳила баъд аз понздаҳ моҳа шудани тифл оғоз мегардад, ки кӯдак таваҷҷӯҳи ҷиддӣ ба аксҳои китоб пайдо мекунад. Дар ин марҳила модар метавонад нақши арзандаеро бозӣ кунад, ки саҳифаҳои китобро баргардонад, то кӯдак бо алоқмандӣ ба манзараю тасвирҳои он ишора намояд.